Ο θάνατος είναι αδυσώπητος, είναι σκληρός. Χωρίζει αγκαλιές,
σκορπίζει πόνο στους ανθρώπους. Ο θάνατος είναι μισητός, φοβίζει και
τρομοκρατεί. Είναι πυρπολητής ψυχών, είναι διχαστικός και απόλυτος.
Δεν είναι όμως όλοι οι θάνατοι το ίδιο. Άλλοι είναι αδόκητοι και
άδικοι ενώ άλλοι φυσική συνέπεια του κύκλου της ζωής.. Δεν είναι όμως κι όλες
οι ζωές το ίδιο τη στιγμή που ο θάνατος κόβει το νήμα τους. Άλλες είναι
σύντομες, άλλες αδειανές κι άλλες γεμάτες πλούσιες εμπειρίες. Η δική σου ζωή,
καλέ μου φίλε Σταύρο, αξιώθηκε πολλά πράγματα.
Δούλεψες
σκληρά και τίμια. Έζησες με μια υπέροχη γυναίκα στο πλευρό σου που σε τίμησε
και σε αγάπησε όσο κανείς, μέχρι τέλους. Απόχτησες δυο θαυμάσια παιδιά, άξια και αγαπημένα, που σε
περιέβαλαν με ξεχωριστή φροντίδα και ζεστασιά, όπως ακριβώς τα ανέθρεψες.
Ευδοκίμησες να χαρείς εγγόνια, να χορτάσεις την ψυχή σου με το χαμόγελό τους.
Έζησες βέβαια μέρες πόνου
και απογοήτευσης. Στάθηκες ωστόσο
λεβέντικα απέναντι στη ζωή με μια πηγαία κι ανίκητη αισιοδοξία, με μια ψυχραιμία
στα δύσκολα , με μια διαρκή ζωντάνια εφήβου. Αξιοζήλευτη, σχεδόν για όλους
αυτούς που σε γνώρισαν. Αγαπούσες τη ζωή και γι’ αυτό δε δίσταζες να
κλείνεις χλευαστικά το μάτι ακόμα και στον ίδιο τον θάνατο.
Έζησες μια «ζωντανή» ζωή. Κι αν έφυγες από κοντά μας δεν
παρέλειψες παρ’ όλα αυτά να μας αποχαιρετήσεις με τον δικό σου τρόπο. Με κείνο
το αποτυπωμένο μειδίαμα στην εικόνα σου που χαράζεται στη μνήμη όλων μας.
Ο θάνατος σε ξεμάκρυνε για πάντα από τη ζωή μας. Δεν πρέπει όμως
να ξεχνάμε ότι είναι επιλογή Θεού, κι Αυτός δεν είναι άνθρωπος για να κάνει
λάθος…
Συνηθίζεται τα αποχαιρετιστήρια λόγια να είναι ένα είδος
παρηγοριάς για τους οικείους. Θα το επιχειρήσω κι εγώ δανειζόμενος κάτι που
είχα διαβάσει πρόσφατα. Πρόκειται για μια απλή και υπέροχη αφήγηση της στιγμής
του θανάτου.
Φανταστείτε, λοιπόν, εκείνον που φεύγει από τη ζωή σαν ένα
επιβάτη ενός καραβιού που αφήνει σιγά-σιγά πίσω του το λιμάνι. Στην προκυμαία
συγγενείς και φίλοι τον αποχαιρετούν κουνώντας το μαντίλι με δάκρυα στα μάτια.
Το καράβι χάνεται στον ορίζοντα καθώς ακούγεται από όλους το «καλό ταξίδι».
Όμως την ίδια ακριβώς στιγμή, από την πίσω πλευρά του ορίζοντα αρχίζει να
ξεπροβάλλει δειλά το ίδιο καράβι και τότε κάποιοι άλλοι συγγενείς και φίλοι
αναφωνούν με τη σειρά τους «Νάτο, φάνηκε!», «καλώς ήρθες!»…
«Καλό ταξίδι» λοιπόν, καλέ μου φίλε Σταύρο. Υπάρχουν, ασφαλώς,
πολλές διάπλατες αγκαλιές και σε κείνη τη γη, έτοιμες να σε δεχτούν…
